Nadat we de blog: At the City’s Edge, tegen kwamen op www.architecturaldigest.com leek het ons interessant om hierover ook een artikel te plaatsen in ons eigen blog.
Het gaat over een gezin uit San Francisco met een traditioneel huis in Presidio Heights, uit 1920, die iets totaal anders wilden voor hun optrekje in New York. Iets meer eigentijds en bohemien, een appartement dat open was, met veel glas, waardoor er een eenheid met de omliggende natuur ontstaat.
Toen ze het appartement, in een van de modernistische torens van Richard Meier in de Far West Village zagen, wisten ze meteen dat dit het was. Ze beseften ook dat het appartement, een plek met zebra-houten vloeren en prominente metalen leidingen, een complete en gevoelige renovatie nodig had.
“Zo veel als ik van de ruimte van Meier hield, voelde ik dat het een moeilijke ruimte was voor het interieur, want het was zo sterk,” zegt de vrouw. “Elke versiering zou er belachelijk uitzien, maar ik wilde niet dat het interieur koud en minimaal zou zijn. We wilden het appartement warm en elegant, met de sterkte van de lijn en het doel dat Meier deze sterkte zou kunnen voelen.” Om deze visie te bereiken, kozen ze voor architectenbureau Shelton, Mindel & Associates.
De eerste prioriteit van architect F.Lee Mindel was om de integriteit van Meier’s glazen gordijn te respecteren. Hij wilde niets aan het appartement toevoegen dat de vergezichten zou blokkeren. Het appartement ligt op een ideaal niveau boven de Hudson River – het water, de houten pieren en de stromende lint van de snelweg lijken de woonkamer in te komen.
Mindel wilde de rauwheid van de grote, betonnen kolommen behouden, maar verzachtte de industriële toon door een gipsen plafond toe te voegen dat hij gepeforeerd heeft met strips van inbouwverlichting. De plaatsing van deze strips is geïnspireerd door de geblokte strepen uit het schilderij van Piet Mondriaan; Broadway Boogie Woogie. Voor bijvoorbeeld feesten, kan de LED-verlichting worden geprogrammeerd in verschillende kleuren.
Om de ruimte van de woonkamer te bepalen, heeft de architect een grijs tapijt met een rustig patroon en onzichtbare naden ontworpen, die de kolommen omsingelen. Het lijkt er hierdoor op dat de kolommen op het tapijt zitten, waardoor de woonkamer verder naar achteren kon worden getrokken. Dit omdat de kolommen hierdoor niet meer in de weg staan, maar een onderdeel van het geheel zijn.Het kleurenpallet van de kamer bestaat uit een zacht pallet van grijstinten, een kleurenpallet gehaald uit de Hudson River, net als de lage meubels, zoals de armloze Atollo bank door Paola Lentie.
“Het huis is zo flexibel”, zegt de familie. Zo staat er in de open eetkamer een notenhouten tafel, ontworpen door Martin Szekely, die kan worden gecombineerd met twee kleinere delen om zo een groter oppervlakte te bereiken – zoals ze gedaan heeft voor een recent Thanksgiving-diner. Voor meer intiemere gelegenheden, biedt een kleine Ettore Sottsass tafel in de woonkamer plaats aan vier. Ook de keuken is flexibel. Deze keuken in een mix van nostalgisch en modern en heeft een aanrechtblad waaraan gewerkt kan worden, maar waar de kinderen van het gezin ook hun huiswerk aan kunnen maken.
Met een foyer, een lange, goed verlichte galerie die ideaal is voor het tentoonstellen van de kunst uit de collectie van het echtpaar, een bibliotheek, die ook functioneert als een tv-kamer en twee kleinere slaapkamers apart geplaatst van de master, heeft het huis veel kenmerken van een klassiek Park Avenue appartement. Het geeft de eigenaar een nog meer intiemere kennis van de natuur dan zij genieten terug in Californië. “Je hebt echt het gevoel dat je op een eiland bent,” zegt de vrouw. “Elk seizoen is er een ander pallet terug te vinden. In de winter zijn er soms stukken ijs die drijven in de rivier. Het is heel sereen, en toch is het een zeer krachtige interactie met de natuur.”
